De laatste dagen van 2007

31 december 2007

Hallo thuis!

Alhoewel er geen sneeuw lag, hadden we toch een witte kerst! Na een geweldige doopdienst van Erasmus, hadden we een tweede dopeling: Jeanette! Haar wens was om op 1e kerstdag te worden gedoopt. En is er geen grotere gift die we kunnen geven, dan onze Hemelse Vader te beloven dat we Hem zullen volgen? En wat we daarvoor terugkrijgen is nog veel groter. Onze harten waren weer gevuld en we voelden Gods Liefde voor zijn kinderen.


De Heer was druk bezig deze week. We zagen zijn handen in het werk! De wonderen waren zo rijk aanwezig! Zo waren Elder Sch en ik gisteren totaal buiten ons gebied gegaan. We konden het aan andere elders overlaten, maar we besloten een uur te reizen om iemand te kunnen bezoeken. Toen we naar huis wilden, kwamen we op een punt dat we besloten een andere route te nemen die langer duurde. We hadden geen idee waarom. Toen we in de metro stapten, kwam Sister G op ons afgerend. Ze kon het niet geloven dat ze ons zag. Nog geen 3 minuten daarvoor raakte zij haar collega kwijt, omdat ze opgesplitst werden door de metro. Maar één had een mobieltje, en de ander wist niet wat ze moest doen. En toen zag ze in de hoek van haar ogen ons staan op het perron. We konden haar collega opbellen en terugvinden. Het was zo grappig en zo extreem! We waren ver uit ons gebied, en toch waren we daar waar we nodig waren.


Nog overweldigd door dat wonder, namen we wéér een andere route dan gepland naar huis. Daar onderweg, vonden we nog een verloren schaap. Rose, die 2 maanden geleden gedoopt werd en voor 3 weken zoek was. Ze was niet meer thuis, ze had haar mobiel verkocht en we hadden contact verloren. Ze stond daar, en toen ze ons zag barstte ze bijna in huilen uit. Ze had ons die avond nodig, en zo kon ze ook afscheid nemen van Elder Sch, degene die haar onderwezen had.


Want Elder Sch wordt overgeplaatst naar Werdau, waar ik nog vroeger regelmatig heb gewerkt. Ik blijf hier en ga samenwerken met Elder P. Zijn Duits is zo uitstekend, dat ik me nogal schaam voor mijn Duits! Hij gaat me helpen de lat nog een beetje hoger te leggen zodat ik mijn potentieel kan laten groeien.
Ooit een meter-pizza gezien? Een pizza die een diameter van 100 cm heeft? Hij is groot genoeg om 9 mensen te voeden! Want dat heeft ons district gedaan! Het was reuze gezellig en die pizza megagroot. Een must-do in Berlijn.

De Heer zegent ons in deze dagen. Geen vuurwerk voor mij, de komende twee jaar. Maar missen doe ik het niet. Ik geniet daarentegen van de geestelijke wolken waarop ik vlieg. Ik weet dat de Heer ons zegent. En voor mijn zending heb ik nooit zulke grote en regelmatige wonderen gezien. Is het niet geweldig?

Gods zegen!
Elder Stekkinger

Kerstwens

Fijne Kerstdagen!

Klein kerstboompje in ons appartement

Berlijn kan ook kleurig zijn, zeker met kerst.

Helaas is dit niet ons appartementuitzicht (zou cool zijn met Sylvester)

Kerst in Berlijn

24 december 2007

Lief, warm thuis.

Warm is het hier niet bepaald. Regelmatig is het minus 5 graden Celsius. Maar nog nooit heeft het zo warm aangevoeld. Geen weer of wind houdt onze warme boodschap tegen en harten worden getroffen.

Zo werd afgelopen zaterdag Erasmus gedoopt. Het gevoel dat ik daar had was onbeschrijfelijk. Het was net alsof ik me in de tempel bevond. Het gelukkige gevoel probeerde ik in woorden om te zetten, maar de taal ontbreekt om zulke sterke gevoelens te uiten. We zien Erasmus veranderen. Zeker toen hij de gave van de Heilige Geest ontving, en ik ook mijn handen op zijn hoofd mocht leggen, voelde ik iets heel bijzonders. Het Priesterschap is Macht. Het is iets dat realiteit is. Bestrijdt het niet omdat je het niet kunt zien... Want ook liefde kun je niet zien, toch voel je het en weet je zeker wat het is. Ook op die manier wéét ik dat er een Hemelse Vader is.

En alsof de Heer ons nog niet genoeg gezegend heeft: morgen hebben we wéér een doopdienst! Onze onderzoekster Jeannette wordt gedoopt! Ook zij heeft een heel bijzonder verhaal en morgen zal ook zij haar 1e verbond met God sluiten. Het is een prachtig kerstmisgeschenk zo, op de 25e. Net als bij Erasmus mag ik ook op haar doopdienst een muzikale bijdrage leveren.

Allemaal heel bijzonder dus.Ik geniet van kerst. En wanneer mensen mij vragen of ik thuis mis: eigenlijk niet. Want ze voelen zo dichtbij wanneer de leden zo goed voor ons zorgen! Daarentegen zijn we zo druk dat we niet echt tijd hebben om lang aan thuis te denken. Jullie zijn in mijn hart. Wat wens ik me nog meer?

Dan hier nog een mooie weerspiegeling van het leven na de dood.

In de buik van een zwangere vrouw zitten twee embryo’s.
De eerste (1) vraagt: geloof jij in leven na de geboorte?
De tweede (2) antwoordt: natuurlijk. Er moet iets bestaan na de geboorte. We zijn hier om ons voor te bereiden voor later.
1: Onzin, er bestaat niets na de geboorte! Hoe zou dat er allemaal uit moeten zien?
2: Ik weet niet zeker, maar daar zal waarschijnlijk meer licht zijn dan hier. We zullen misschien kunnen lopen, eten met onze mond.
1: Wat een onzin! Lopen is onmogelijk! Eten met je mond!? Doe even normaal! We eten door de navelstreng. En ik vertel je: leven na de geboorte is onmogelijk! De navelstreng is al nu te kort!2: Er moet iets bestaan. Alles zal er anders uitzien dan hier.
1: Maar niemand kwam ooit terug. Met de geboorte stopt het leven. Leven is niets anders dan een kwelling in het donker.
2: Ik weet niet zeker hoe het daar zal zijn, maar we krijgen zeker MAMA te zien en ze gaat voor ons zorgen.
1: MAMA!? Jij gelooft in MAMA! En waar kunnen wij haar vinden?
2: Overal om ons heen. We leven dankzij haar. Zonder haar we zouden niet bestaan.
1: Ik geloof daar niet in. Ik heb MAMA nooit gezien, dus ze bestaat niet!
2: Maar soms, als het stil is, kan je haar horen zingen, je kan voelen hoe ze ons aait. Weet je, ik geloof dat het echte leven komt na de geboorte!

Ik houd van jullie!

Liefs,
Elder Stekkinger

Niets is onmogelijk

17 december 2007

Lief, warm en fijn thuis.

Tijdens de vorige Voorbereidingsdag heb ik een gratis 3,5 uurdurende tour gevolgd in hartje Berlijn. Voor het eerst werden mijn ogen geopend en genoot ik van Berlijn en haar cultuur, geschiedenis en verhalen. Ik treurde van binnen bij het monument voor de Holocaust, maar genoot van de verhalen en symbolen van de stad.

Hebben jullie wel eens van die momenten waarbij alles een droom lijkt en dat je wacht totdat je wakker wordt? Misschien heeft het te maken met al die geweldige wonderen die we zien. Diep in mijn achterhoofd zegt mijn oude leven: 'dit kan niet... Het is onmogelijk.' Maar niks is onmogelijk.

Zo bereiden we ons voor op nog een doopdienst! Eén van onze onderzoekers, Erasmus, wil zich zaterdag laten dopen. Ik zag een totale verandering in hem de laatste paar dagen. En als alles blijft zoals het nu is, zal mijn collega hem zaterdag dopen. De wijk is enthousiast. IK ben enthousiast! Net zoals Daniel, had Erasmus niet veel met God te doen. Toch hij heeft een getuigenis ontwikkeld en vertelt enthousiast aan mensen hoe alles wat we hem hebben onderwezen, hem zo logisch had geklonken, dat hij voelde dat hij zich moet laten dopen.

Wat hij daar voelde, was een echo van zijn eigen getuigenis die hij al had voordat hij op aarde kwam. Wij allen hadden een getuigenis van Jezus Christus, en wat wij als zendelingen doen, is ons getuigenis delen en hopen dat de mensen hun eigen getuigenis herkennen die zij allen eens hadden.

Hebben we soms allemaal niet dat grote verlangen, dat we een trechter op ons hoofd konden zetten en goddelijke kennis, van alles wat boven, op en onder de aarde is, in ons geheugen konden gieten? Dat verlangen springt bij mij op. Want de Heilige Geest getuigt tot ons dat er meer is. En ik heb nog steeds niks gevonden wat mijn fundament aan het wankelen zet. Elke dag probeer ik mijn fundament te versterken, en te laten groeien.

De mensen zorgen goed voor ons zendelingen, en de Heer zorgt nog meer voor ons allen.
Mogen wij nooit vergeten wat Kerstmis betekent.

Elder Stekkinger

Werkelijk geluk

10 december 2007

Liebe Geschwistern,

Soms raak ik emotioneel bij de gedachte als ik me indenk in wat voor een duisternis vele mensen leven. Ik moet toegeven dat het voor mij moeilijk is om voor te stellen hoe het leven zou moeten zijn zonder de hoop en vrede die ik in het Evangelie vind. Het besef dat vele mensen met dat gat in hun hart rondlopen en het niet eens weten maakt me dan wel eens verdrietig.

Maar afgelopen zaterdag vond ik werkelijk geluk. Daniel, uit Plauen, is gedoopt! Hij vertelde me aan de telefoon hoe hij continu onder te film 'The Testaments' zijn hart voelde branden. Na een uur vol tranen in zijn ogen werd hem de tekst voorgelezen die Joseph Smith schreef: 'Ik wist het, en ik wist dat God het wist... en ik kon het niet ontkennen.' Hij heeft een stap in de duisternis gezet en het licht gevonden. Vol enthousiasme vertelde hij me gisteren over zijn doopdienst. Hoewel ik er niet bij kon zijn voel ik me zo gelukkig van binnen. Hoe Leer en Verbonden 18 het beschrijft: wanneer gij één ziel tot mij brengt... Hoe groot is dan uw vreugde met hem in Mijn Koninkrijk. Ik voel, dat ik Daniel al een halve eeuwigheid ken, en dat ik het voorrecht had om hem te beloven dat ik hem zou vinden, in het kleine Plauen. Wat een wonder, wat een vreugde. Toen mijn deel gedaan was, moest ik naar Berlijn, op naar de volgende belofte.

Elder S en ik zien ook ontzettend veel wonderen in Berlijn. Ik leer een geestelijk oog te ontwikkelen... Eén die gebaseerd is op Geloof. Uiteindelijk, als we diep nadenken is realiteit puur datgene wat we geloven. Zoals we kunnen leren uit één van de boeken van Narnia, scheppen we een eigen realiteit. Welke realiteit willen we hebben? We scheppen het eerst geestelijk, waarna het fysieke vanzelf volgt. Zomaar een gedachte.

Het werk in Neukölln 1 loopt uitstekend. De Heer is met ons. Hij verhoort onze gebeden, precies zoals Hij jullie gebeden verhoort.

Daar heb ik een getuigenis van, in Zijn naam, Amen.
Elder Stekkinger

Abendsbrot

'Ich liebe Abendsbrot!'

Elder Kabel en Elder Stekkinger

Plauen, september 2007

Mijn eigen bekering

3 december 2007

Liebe Familie und Freunden.

Het was een week van bloed, zweet en tranen. Een week vol wonderen en machteloze situaties. Maar al bij al, was het een week met Gods hand. Berlijn is groot; een land op zich. Er valt altijd wel wat te beleven. Deze week kwam ik weer in situaties terecht waarvan ik wist dat we de juiste mensen op het juiste tijdstip waren. Ik houd van de mensen hier. Ik begin ze nog meer als Kinderen van God te zien.

Soms schreeuw ik in mezelf: wat doe ik hier? Ik kan het niet meer! Maar tegelijkertijd weet ik het antwoord: ik ben hier om te groeien. En ik groei. Wat is het toch mooi om die sleutel te ontdekken. Je vindt jezelf door jezelf te vergeten en anderen te dienen. Dat is werkelijk geluk. Ik begin ook hier een sterke liefde te ontwikkelen voor de leden in Neukölln. Ze zijn hartstikke tof. Onze wijkzendingsleider is nog geen vier jaar lid, zelf in Engeland op zending geweest. Hij is zo blij om met ons mee te gaan, omdat hij zijn zending mist. Wat een vreugde brengt het ons.

Vanochtend toen ik een brief schreef ontdekte ik weer iets nieuws, wat ik allang wist. De afgelopen maanden ben ik mijn eigen bekeerling geworden. Ik verander, ik word niet de persoon die ik wil zijn, maar die de Heer met me voorheeft. De potentie die hij in ons ziet is velen malen groter dan we denken. Ik had nooit kunnen denken dat ik zo sterk iets kon weten, iets voelen, wat altijd zo ongrijpbaar leek. Wat een wonder is dit leven. En wat een voorrecht om te weten waarom we hier zijn. Hoeveel miljoenen mensen zijn wel niet de speelbal van het leven. Ze laten met zich handelen omdat ze niet beter weten. Ik hoop dat ik een steentje kan bijdragen in het ontdekken van de mensheid. Daarvoor moeten we onze oorsprong leren kennen: letterlijke kinderen van onze Hemelse Ouders.

Ik weet dat mijn Hemelse Vader daar is. Ik weet het niet perfect, maar ik weet het. Zoals we weten dat 1 + 1 = 2, wat ook geen perfecte kennis is. Maar we nemen het aan, omdat nooit het tegendeel bewezen is. Bewijs mij het tegendeel, en weg is mijn zin om te leven. Hij leeft, en Hij antwoordt mijn gebeden.

In Christus' naam, amen.

Elder Stekkinger