Mijn vertrek naar de MTC

Lieve familie, vrienden en kennissen.

Dit is voorlopig het laatste bericht dat ik zelf op deze weblog zal schrijven. En als ik mij niet vergis, zullen er sinds gister een heleboel lezers zijn.

Gister, 13 mei was een onvergetelijke dag. Bijna onbeschrijfbaar. Zo indrukwekkend. Er waren op moederdag mensen uit elke hoek van Nederland, en zelfs Duitsland gekomen, om mij een hart onder de riem te steken. De kapel was nog nooit zo gevuld. Mensen van de basisschool, de middelbare school, van alle ringen. Het was echt heel bijzonder. Ze waren er voor mij.

De avondmaalsdienst was heel bijzonder. De bisschop las een e-mail van Fam. Poort voor. Ik heb een laatste lied kunnen dirigeren, mijn collega huisonderwijs zong voor me! Ik heb zelf woorden kunnen spreken en ook kunnen zingen voor mijn moeder. De ringpresident sprak zelf ook nog enkele woorden en na de dienst heeft hij mij in een aparte kamer aangesteld tot zendeling. Hierbij was een hele besloten kring.

De Heer heeft me die echt kracht gegeven. Ik wil vertellen over een klein wondertje die daar afspeelde. Mensen uit mijn wijk weten hoe emotioneel ik kan worden. Zeker als ik weinig heb geslapen, voelen mijn emoties een stuk krachtiger en voel ik de tranen heel snel over m`n wangen heen stromen. Maar niet vandaag. Toen ik de kapel instapte voelde ik echt kracht. Kracht om mijn emoties de baas te kunnen zijn.

Weliswaar hield ik `t tijdens mijn toespraak niet helemaal droog, maar ik kreeg de kracht om wel alles te zeggen wat ik wilde zonder oponthoud. Later kwam ik erachter dat ik niet alleen zelf had gebeden om emotioneel sterk te staan, maar dat mijn familie dat ook had gedaan. Een hele bijzondere ervaring.

Vanuit hier wil ik nog eens iedereen bedanken voor gister. Alle brieven, cadeaus en liefde die ik gister heb gekregen waren heel speciaal. Het allerfijnste wat de mensen mij gister hebben gegeven was hun gezelschap. Ik heb helaas niet iedereen kunnen groeten. Maar elk persoon, zit in mijn hart gegrift. Elk persoon heeft een verhaal hoe onze band tot stand is gekomen en die is bij elk persoon uniek.

Het is nu maandagochtend, 5 uur `s ochtends. Ik draag al twee horloges. Op de linker Europese tijd, op de rechter Salt Lake City tijd. Ik ben klaar om te gaan. Ik voel kracht van de Heer en ik kijk heel erg uit naar mijn zending. Ik heb er zin in. Mijn vlucht naar Atlanta vertrekt om 10:30 AM, waarna ik in Atlanta over moet stappen richting Salt Lake. Een totale vluchttijd van ongeveer 13 a 14 uur zonder overstaptijd. Eenmaal daar word ik opgewacht door Femke A. Wanneer ik even met haar heb kunnen spreken, neem ik de pendelbus die me brengt naar het Mission Training Center. Op dit campus, verblijf ik tijdens mijn periode in amerika.

Rechtsonder vind je mijn adres waar je me naar kunt schrijven. Het huidige adres is nog niet compleet. Wanneer ik in de MTC aankom, ontvang ik een persoonlijke PO-box. Wanneer ik die heb, stuur ik die z.s.m. op naar mijn PA die het online zet. In de MTC heb ik geen internet. Ik probeer zoveel mogelijk terug te schrijven!

Ik wil iedereen bedanken, elk individu, wat hij of zij voor mij betekent. Zij die gister aanwezig waren, zij die me gedenken in hun gebeden. Dank jullie wel. Ik voel mij gezegend met zoveel vrienden.

Elder Stekkinger.